Voorlopige titel van het boek: Wat nou als...

Eerste hoofdstuk


Voor de laatste keer omhelsde ik Monica. Ik had geen tranen in m'n ogen, zoals mijn beste vriendin, maar voelde me leeg vanbinnen.
'Veel plezier, he?' probeerde ik zo vrolijk mogelijk te zeggen.
'Dag Florine,' zei Saskia vrolijk en ze zwaaide naar me vanaf de voorstoel.
'Dag,' zei ik netjes terug tegen de moeder van Monica, maar ik voelde me boos. Mo ging lekker naar Frankrijk met haar ouders en mama en ik bleven de hele vakantie thuis. Eerst had ik misschien mee gemogen, maar door een klein ruzietje ging het niet meer door.
'Doei Flootje!' riep Monica uit het autoraam. 'We bellen, schrijven, sms-en en ik zal een cadeautje voor je meenemen!'
'En een kaartje sturen!' riep ik terug. Ik probeerde te lachen, maar het voelde nep. Gelukkig gingen ze de hoek om en kon ik weer net zo chagrijnig kijken als ik me voelde. Nog drie weken zomervakantie en ik had er dus echt geen zin in.
Langzaam liep ik naar mijn fiets. Mijn armen en benen voelden zwaar en ik wist niet waar ik ze laten moest. Ik haalde m'n fiets van de standaard en wilde opstappen, maar waar ging ik heen fietsen? Niet naar huis, daar was niemand en er was nog minder te doen. Er was sowieso niks te doen in dit suffe stadje.
Ik draaide m'n fiets om en ging de andere kant op. Rechts het fietspad op, links een steegje in, rechtdoor een bruggetje over, links, rechts... Snel kneep ik m'n handremmen in en net op tijd stond ik stil. Voor me stond een man met een verhuisdoos in z'n handen.
'Sorry,' zei ik snel.
'Zat je te dromen?' vroeg hij lachend.
Ik keek hem aan. Het was nog niet eens echt een man, ook geen jongen meer. Hij zat er een beetje tussenin. Ik glimlachte wat.
'Dat ziet er beter uit, zo'n boze blik kan toch nergens voor nodig zijn?'
'Jaap!' riep iemand.
Een man met hetzelfde shirt als Jaap kwam aanlopen. Hij was groter en dikker en waarschijnlijk zijn baas.
'Dit is de laatste keer! De volgende keer ben je ontslagen.'
Ik schrok. Had ik hem in de problemen geholpen? Hij knipoogde naar me en liep daarna met de verhuisdoos naar het grote witte huis waar we naast stonden. Het had heel lang te koop gestaan en nu kwamen er blijkbaar nieuwe mensen wonen. Toen het nog te koop stond had ik een keer aan mama gevraagd of we niet konden doen alsof we het wilden kopen zodat we het konden bekijken. Mama was boos geworden en had gezegd dat ze geen tijd had voor zulke onzin en dat ze een klant moest gaan knippen. Sorry hoor! Het was maar een idee geweest...
'Viel hij je lastig?' vroeg de baas van Jaap.
'Nee hoor,' zei ik snel.
'Hm, dat zou dan voor het eerst zijn,' bromde de baas en hij liep weer weg.
Met m'n fiets aan de hand liep ik langs de vrachtwagen. Leuke jongen, die Jaap. Ik hield daar wel van, lekker stoer en niet op z'n mondje gevallen.
Aan de andere kant van de vrachtwagen wilde ik weer op m'n fiets stappen toen er net een ander meisje aangefietst kwam. Ze was van mijn leeftijd, blond, waanzinnig knap en lachte vrolijk naar me.
'Hoi,' zei ze. Haar blonde haar glansde in de zon en wapperde in de wind. Stond ik daar met m'n ongewassen haar waar ik vanmorgen even snel in een elastiekje in had gedaan.
'Hoi,' zei ik.
'Woon je hier in de buurt?' vroeg ze.
'Een paar straten hiervandaan.'
'Ik ben Fiona,' zei ze en ze stak haar hand naar me uit.
'Florine.'
'We zijn hier net komen wonen, zoals je ziet. Heb je zin om een keer samen wat te gaan drinken?'
Ik was een beetje verbaasd. Het was me nog nooit gebeurd dat een vreemde zomaar op straat op me af stapte om samen een drankje te drinken. En al helemaal geen vrouwelijk iemand.
'Please? Ik heb echt geen zin om de halve zomervakantie in m'n eentje in de tuin te zitten.'
'Oke,' zei ik aarzelend.
'Leuk!' Fiona deed alsof ze me al jaren kende, maar om de een of andere reden vond ik het niet erg. Ze was gewoon heel spontaan en vriendelijk. En dit was natuurlijk een super manier om snel nieuwe vrienden te maken. Ik ben echt een ramp in nieuwe vrienden maken. Toen we vorig jaar nog met z'n allen naar Spanje waren heb ik pas de laatste dag van de vakantie met iemand gesproken. Er is vast iets mis met me.
'Waarom kom je anders nu niet even binnen? Ik heb net wat te drinken gehaald voor iedereen.'
Ik liep met m'n fiets achter Fiona aan terug langs de vrachtwagen. Achter haar aan liep ik door het hek en langs een auto die vast heel duur was. Mensen die een huis kopen als dit hebben een dure auto. Dat kan gewoon niet anders, ik heb alleen absoluut geen verstand van auto's dus ik wist het niet zeker.
Naast de voordeur zetten we onze fietsen neer.
'Wil je deze meenemen naar de keuken?' vroeg Fiona en ze haalde twee flessen frisdrank uit haar fietstas.
'Leuke fietstassen,' zei ik.
Fiona lachte.
'Dit is m'n moeders fiets, maar die suffe dingen zijn wel handig.'
Ze dacht zeker dat ik een grapje maakte. Ik vond de fel gekleurde fietstassen met bloemetjes echt leuk, maar zij blijkbaar niet. Het voelde een beetje stom, maar ik kon moeilijk weglopen met een fles cola en een fles sinas in m'n handen.
Ze haalde nog twee flessen uit de andere tas en een stapel plastic bekertjes. Daarna liep ze voor me uit het huis binnen. Het had een super grote hal met een grote trap naar boven in het midden. Zo'n trap waar ze in films vanaf lopen in hun baljurk en dat iedereen ze dan aangaapt. Wij hebben thuis een trap waar je door het wasgoed moet kruipen omdat dat bovenaan te drogen hangt. Het maakt niet uit hoe mooi je baljurk is, je ziet er nooit goed uit als je daar vanaf loopt.
'Hoi mam,' zei Fiona toen ze de keuken binnen liep.
Toen ik achter haar aan binnen kwam zag ik een vrouw staan. Ik had nog helemaal niet bedacht hoe haar moeder eruit moest zien, maar dit was anders dan verwacht. Fiona die slank en blond was had een beetje stevige moeder met een Beatrix-kapsel.
'Dit is Florine,' zei Fiona, 'ze woont een paar straten verderop.'
'Dag Florine, ik ben Magda' zei de moeder van Fiona en ze stak haar hand uit.
Snel zette ik de flessen ook op het aanrecht en gaf haar en hand.
'Hoi,' zei ik.
'Dus je woont een paar straten verderop. Waar is dat precies?'
'De Duivenstraat.'
'Wat leuk. Daar zijn we doorheen gelopen toen we hier voor het eerst kwamen kijken, Fiona, weet je dat nog?'
'Welke straat was dat dan?'
Ik wilde m'n mond open doen om uit te leggen waar het was, maar Magda ging het al uitleggen.
'Dat was de straat waar jij de huisjes zo schattig vond.'
'Met die ronde zolderraampjes?'
'Die straat,' zei ik. Schattige huisjes, dacht ik bij mezelf. Ze had gelijk, ons huis was een kwart van dit huis. Maar dit was ook wel het grootste huis in de buurt.


Terug!