Indien iemand problemen heeft met deze publicatie, zal ik deze direct verwijderen.

week 7
"JULLIE KUNNEN OP ME REKENEN"

"Jullie kunnen op me rekenen" is een van de beloften die je doet als je bij scouting geinstalleerd wordt. Ook ik heb de bijbehorende knoopjes in mijn das.
Als je die belofte doet, weet je niet wat er mee bedoeld wordt. Waarschijnlijk weten de meeste scouts dat niet, want het is meer dan elkaars hand vast houden tijdens de spooktocht of voor je vrienden instaan als ze 's nachts naar een andere tent zijn geslopen.
Ik kwam na het overlijden van een van de scouts-leiding en tevens voorzitter van onze groep erachter wat je beloofd als je zegt dat anderen op je kunnen rekenen. Alles ging heel snel. Niet alleen de periode tussen de diagnose van een hersentumor tot aan het wegvallen van deze coole leiding, maar ook daarna duurde het niet lang tot de dag van de crematie.
Op deze dag stonden veel leden van onze vereniging hun mannetje. Er waren scouts, explorers, pivo's, leiding en een welp. Ook waren er enkele leden van de scoutinggroep twee panden verderop.
In twee rijen stonden we voor de kerk te wachten totdat iedereen binnen was. En niemand klaagde. Niet over de ijzige wind waarvan nog enkele mensen ziek zijn geworden en niet over het uniform dat vandaag extra netjes gedragen moest worden. Nog nooit bij onze vereniging was er een dodenherdenking of andere officiele gelegenheid voorbij gegaan waar niet iemand even had opgemerkt dat het bovenste knoopje dicht wel erg strak zat of niet de moeite had genomen om de roze dasring te vervangen voor een bruine.
Tijdens de dienst werd na een avond oefenen de kist gedragen door zeven mannen en zijn zoon. Het was bijzonder hoe drie verschillende kleuren uniform zoveel eenheid uit konden drukken.
Na de dienst stonden we wederom in twee rijen buiten te wachten tot de laatste persoon de kerk uit was. De wind leek kouder na een uur stil te hebben gezeten in de toch al niet zo warme kerk en verschillende gezichten begonnen blauw aan te lopen.
Toen de laatste persoon vertrokken was, barstte iedereen in tranen uit. Het maakte niet uit naast wie je stond. Je kon rekenen op een arm om je scouders.
Na de ontroerende crematieplechtigheid hadden de meeste mensen behoefte aan frisse lucht. Toen ook het gezin zichzelf voldoende herpakt had om zich te laten condoleren, hebben wij ze allemaal veel sterkte gewenst. Langzaamaan begonnen we ons weer te ontspannen en hier en daar klonk een zachte lach.
We werden de koffiekamer uitgezet. Omdat we uit waren gelopen, moest de volgende groep er alweer bij. Iedereen is naar het scoutinggebouw gereden waar de vlag halfstok hing. Daar hebben we dicht op elkaar gepakt in het lokaal met de meeste banken de dag samen afgesloten.
Na drie keer zelf de scoutinggelofte af te hebben gelegd, weet ik wat het betekent om te beloven dat iedereen altijd op me kan rekenen. Maar beloven is een ding. Wij kunnen op elkaar rekenen.



Terug!