week 10 - vrijdag
TREIN

"Dames en heren, wij reizen met een tekort aan materieel doordat er in Den Bosch niet gekoppeld kon worden door een defect."
Ook goedemorgen, denk ik nog slaperig in de trein van acht uur richting Utrecht. Zittend op de leuning van een bankje in de tweedeklas, probeer ik met de tas van een medepassagier in mijn gezicht mijn krantje te lezen.
Ik vind het niet erg om 's ochtends vroeg in Utrecht aanwezig te moeten zijn. Het maakt niet uit hoe laat ik moet beginnen. Ik moet mezelf toch wel mijn bed uitslepen, dus hoe laat maakt voor mij niet veel verschil. Wat wel een verschil maakt, is of ik met mijn benen op de bank voor me kan zitten, of dat ik samen met mijn medereizigers samengepakt als vee vervoerd moet worden.
Laatst kon ik wel kiezen waar ik ging zitten. Ik kon kiezen tussen een vriendelijk ogende jongeman die druk bezig was met het een of ander en een volwassen koppel. Ik koos voor de jongen, omdat ik daar eerst langs liep. Achteraf was ik blij dat ik niet tegenover het volwassen koppel was gaan zitten. Ze bleken niet alleen dicht tegen elkaar aan te zitten, maar elkaar ook de hele tijd te zoenen.
Zelf zoen ik ook. Thuis, op straat en in de trein. Het liefst zoen ik in de trein als het wat drukker is en mensen aan het instappen zijn. Ze lopen je namelijk liever voorbij om ergens anders te gaan zitten, of zelfs te gaan staan, dan tegenover een klef stel te gaan zitten. Het hardst hebben mijn lieve vriendje en ik gelachen toen een ouder echtpaar uiteindelijk tegenover ons kwam zitten en de man hardop aan zijn vrouw vroeg hoe ik mijn nek in die houding gedraaid kreeg.
Laatst moest ik trouwens ook heel erg lachen toen de conducteur of machinist omriep dat we het eindstation naderden: "Dag mooie dames en... hele aardige heren. Het volgende station is Utrecht Centraal." Dat veroorzaakte natuurlijk een hoop gepraat waardoor ik het grapje over de bagage niet kon verstaan. De twee dames tegenover mij (in de overigens ook overvolle coupe) konden de humor er niet van inzien. Waarschijnlijk voelden ze zich niet op hun gemak door het aangesproken worden op hun uiterlijk. Persoonlijk vond ik het een aangenamere manier om wakker te worden dan door om te vallen als de trein remt omdat je je nergens vast kan houden.
Maar wat ik me afvroeg bij het ongewild toch bestuderen van het kleffe volwassen koppel, is of ik ook zo afschuwelijk was. Ik vind het fijn om mijn vriendje te zoenen, maar het is nou ook weer niet de bedoeling dat iedereen in de buurt zich niet goed gaat voelen. Wel wist ik dat ik niet zo erg was als de jongen die in de spits zijn vriendin (daar ga ik vanuit, haar kon ik niet zien) uit ging zwaaien en vele kushandjes naar de trein blies en voor vele mensen zichtbaar gebaarde dat hij van zijn vriendin hield door met zijn handen een hartje te tekenen in de lucht.
Alleen was ik ook zo afschuwelijk door in de trein te zoenen? Ten eerste zit ik niet constant aan mijn vriendje, maar voornamelijk de laatste paar minuten voor ik de trein uit moet stappen. Bovendien steken wij allebei nooit onze tong uit voor we hem er bij de ander insteken, zoals deze man deed. Het deed me denken aan de onpasselijk makende kunstgebit-kleefpasta-reclame.
In de bus kreeg ik mijn antwoord. Een jongen en meisje van ongeveer mijn leeftijd stapten naast elkaar van hun fiets om te wachten voor het rode stoplicht. Ze bogen naar elkaar toe en ik was teleurgesteld dat ze elkaar niet even een kusje gaven. Ze zagen er zo lief uit samen.
Blijkbaar raak je inderdaad op een gegeven moment over de houdbaarheidsdatum heen om in het openbaar te zoenen. Ik hoop dat het voor mij nog lang duurt voordat het zover is, want ik zou het heel vervelend vinden om mijn vriendje niet meer zomaar te kunnen zoenen.



Terug!